آئین مستان

جگرم داره میسوزه با آتیش زهر کینه

یادگار کربلا از نفس افتاد ای مدینه

 گوشه ی هجره تو بستر رو لبم شهادتینه

 ذکر اشهدم تو غربت یا ابالمظلوم حسینه

 نمیره از نظر من کربلا بعد چهل سال

 گریه میکنم شب و روز به یاد روضه ی گودال

یا حسین غریب مادر

دیگه خستم از زمونه دیگه از دنیا شدم سیر

رو تنم بعد چهل سال مونده جای غل و زنجیر

 تو آتیش و خون میمرم خیمه ها رفته به غارت

 میون تموم دردام امون از درد اسارت

 با لب تشنه تو مقتل سر بابامو بریدن

 برا گوشواره و معجر طرف خیمه دویدن

یا حسین غریب مادر

روی پام رد طنابه زندگی برام عزابه

جای اهل بیت که میگه میون بزم شرابه

 توی دستی خیزرونه توی دستی جام می بود

 به جای تشت طلا کاش که سرش بالای نی بود

یا حسین غریب مادر

گـردن شیر کجا غـل و زنجیر کجا

نخل توحید کجا سنگ تکفیر کجا

شامیان سنگ به ریحانه ی زهرا نزنید

خنده بر زخم دل زینب کبری نزنید

الامان واویلا الامان واویلا

نیزه‌هــا دور زنــان همگــی دور زنـــان

یک طرف سر به سنان یک طرف شمر و سنان

یا که از تیر حیا، دیده ی خود کور کنید

یا ز محمـل، سـر بابای مرا، دور کنید

الامان واویلا الامان واویلا

نقش گلبوسۀ سنگ مانـده روی بدنم

غـل و زنجیــر کنـد گریه بر زخم تنم

اجـر و مـزد نبـی و عتـرت پیغمبرتـان

آمده سوت و کف و آتش و خاکسترتان

الامان واویلا الامان واویلا

این زهر، دردی از تب دردم دوا نکرد

هیچ عقده ای از این گلوی بسته وا نکرد

طوفان گرفت و دار و ندارم به باد رفت

روزی که غم وزید و به ما جز جفا نکرد

غم های من ز عصر مصیبت شروع شد

وقتی که دشمن آمد و رحمی به ما نکرد

در گیر و دار غارت معجر ز دختران

خلخال و گوشواره ای آرام وا نکرد

اما میان این همه رنج و غم وبلا

جایی تلافی ستم شام را نکرد

بازار داغ برده فروشی شامیان

داغی به دل گذاشت که کرب و بلا نکرد

در بین کوچه های یهودی نشین شهر

ما را کسی به اسم مسلمان صدا نکرد

عمری به یاد این همه غم سوختم ولی

این زهر، دردی از تب دردم دوا نکرد